Zaprowadziła nas ona do Chróściny Opolskiej. Potem skręciliśmy w boczną drogę do przypałacowego parku w Dąbrowie Niemodlińskiej. Tu zrobiliśmy sobie krótką, słodką przerwę. Sławek częstował wafelkami, a Jacuś czekoladą od Grażynki. Po konsumpcji pstryknęliśmy kilka zdjęć i pojechaliśmy w las i tu Sławomir pokazał nam szlak damskiej bielizny, która zdobiła pnie drzew na dość znacznej wysokości. Podobno kiedyś była biała, tyle, że z czasem zzieleniała. Zastanawialiśmy się, jak powiększyć tą kolekcje, ale trudno tam dotrzeć na rowerze z drabiną … Po tych „przyrodniczo-konfekcyjnych” ciekawostkach, czarnym szlakiem udaliśmy się nad staw Sangów w okolicach Niemodlina. To bardzo piękna okolica. Po drodze zobaczyliśmy jak kiedyś ściągano z drzew żywicę, poprzez odpowiednie nacięcia. Z czarnego szlaku przejechaliśmy na czerwony, który doprowadził nas do Gościejowic, a potem do Sosnówki, gdzie przeskoczyliśmy „krajówkę” i znów wjechaliśmy na leśną drogę, ponieważ Kazimierz obiecywał, że poprowadzi nas nią do Szydłowa. Ale nie przewidział, że po drodze zaskoczy nas budowa obwodnicy Niemodlina. I najpierw zatrzymał nas głęboki rów, więc przeprowadziliśmy rowery przez pole, aby się przeprawić na drugą stronę w nieco przystępniejszym miejscu. Przez chwilę cieszyliśmy się pięknym asfalcikiem – „otwierając” obwodnicę, by po chwili zawracać, gdy się ta droga urwiskiem zakończyła. Ale nie wszyscy zawracali. Kazimierz i Zdzichu sprowadzili swoje „rumaki” na skróty ze skarpy. Planowaliśmy zajechać do parku w Lipnie, ale mieliśmy już dość wykopków, wybraliśmy asfaltową drogę do Grodźca, a potem znowu wjechaliśmy do lasu na czerwony szlak do Siedlisk. Ale tam nie dotarliśmy, bo po drodze skręciliśmy na szlak do Szydłowa – Jacusiowi marzyły się jakieś „złote bagna”, ale nie znalazł chętnych na ten mały skok w bok i pojechaliśmy dalej, zaliczając po drodze grodzisko przed Szydłowem. Gdy wyjechaliśmy we wsi, skręciliśmy w lewo i znowu lasem aż do Komprachcic, podziwiając po drodze oblężone samochodami parkingi – widać sezon grzybowy nadal trwa, a piękna słoneczna pogoda wygnała mieszczuchów z domu. Za lasem dopadł nas wiatr, który znacznie utrudniał jazdę aż do Domecka. Potem było już trochę lepiej, bo mięliśmy go z tyłu i tak dopchał nas polami do Wójtowej Wsi, a potem przez Wyspę Bolko do Opola. Zrobiliśmy jakieś 67 km i w pełnym słońcu o przyzwoitej godzinie dotarliśmy do domów.