Tu na boisku zrobiliśmy przerwę śniadaniową połączoną z naradą, co do dalszej trasy wycieczki. Ustaliliśmy, że jak na pierwszy raz po dłuższej przerwie to nie ma co wyruszać za daleko i zawrócimy w stronę Brzezia i Dobrzenia Wlk. by przez Amerykę dotrzeć do Chróścic. Początkowo mieliśmy plan by przejechać na drugą stronę Odry, ale wiatr był dość silny i wiał prosto w oczy, czego nikt z nas nie lubi, więc zdecydowaliśmy się wracać ścieżką nadodrzańską do Czarnowąs. Nasza trasa wciąż kręciła się wkoło komina, a właściwie kilku tych chłodni elektrownianych, które pięknie wymalowane, widoczne są z daleka i bardzo fotogeniczne, czego nie omieszkał Jacuś wyfocić z każdej strony. Po drodze zatrzymaliśmy się na dłuższy popas pod wiatą w miejscu o ciekawej nazwie i historii Odra – Ślum, które znamy od dawna i zawsze odwiedzamy, jeśli wiatry dobre lub złe nas tam zaprowadzą. Przy okazji sprawdziliśmy postępy prac budowlanych przy stawianiu nowej wiaty, ci bardziej aktywni pograli w kosza i w ringo, ciekawscy szukali oznak wiosny - a znaleźli grzyby. Nie wyglądały jakby tam zimowały - to był świeży wysyp, malutkie i trujące, ale zawsze to nowalijki. Przy okazji pooglądaliśmy jak krety grały w piłkę na pobliskim boisku i zrobiłyśmy sobie z Elą slalom między kretowiskami. W tym czasie pozostali członkowie wyprawy dyskutowali na różne ważne tematy, a Sławomir jak zwykle ubarwiał rozmowy swoimi anegdotami. Gdy nacieszyliśmy się już swoim towarzystwem, prezes Kazimierz dał hasło do powrotu i ruszyliśmy szarpani wiatrem raz na wale, a raz pod nim w stronę Opola, omijając bokiem Dobrzeń, Borki i obwodnicę – wylądowaliśmy w Czarnowąsach. Tu pożegnał nas Jacuś, a reszta przez Krzanowice dotarła na ostatni postój przy ulubionej przez naszych panów stacji BPI, gdzie wypiliśmy i zjedliśmy resztki zapasów, a kto ich nie miał to na stacji uzupełniał. Posileni i w dobrych humorach rozjechaliśmy się do domów, a na liczniku każdy 50 km miał, a niektórzy nawet więcej.