Zasadnicza grupa marszowo-rowerowa pod przewodnictwem Heńka spotkała się już o godz. 12 przed pomnikiem w Tułowicach. Złożyli kwiaty, zapalili znicze, odśpiewali hymn państwowy i odmówili modlitwę za konfederatów barskich, a wszystko filmowała telewizja – relacja jest w wieczornym Kurierze Opolskim. Po ok. 5 km marszu/jazdy dotarli do wiaty, gdzie już płonęło ognisko dzięki Januszowi, Leszkowi i Andrzejowi. Przy ognisku, jak zawsze, wspaniała atmosfera: żywy ogień, żywa muzyka (Heniek wspaniale "zasuwa" na gitarze) wspólny śpiew. Było i "Serce w plecaku", i "Dziś do Ciebie przyjść nie mogę", i "Rozkwitały pąki białych róż" itp. Pieśni były tym razem zdecydowanie bardziej "zadumane" i "szczypiące duszę". Wieści zza wschodniej granicy jakoś nie nastrajały by śpiewać o Marynie, co "szła we młynie po drabinie" itd. Jeszcze nigdy, za naszego życia, wojna nie była tak blisko naszych granic, naszych domów, rodzin i przyjaciół... Chciałoby się za Janem Kochanowskim powtórzyć modlitwę: "Uchowaj od głodu, wojny i powietrza złego. Daj wszystko dobre, z miłosierdzia swego!". Rowerzystów było pięciu – w tym z Opola nasz Edek i Marek – i 3 osoby z Tułowic. Ja z Jackiem przyjechałem samochodem, podobnie jak większość biesiadników z Tułowic, Niemodlina, Komprachcic i Brzegu, bo pogoda była średnia – ok. 3-5 stopni i przelotny deszcz.