Na sam początek wyhaczyła mnie i jeszcze kilka innych osób reporterka radiowa, byśmy opowiedzieli o naszym sposobie świętowania tej ważnej rocznicy. Przed wyjazdem zrobiliśmy sobie wspólne pamiątkowe zdjęcie u stóp pomnika Mickiewicza, a potem ruszyliśmy wielkim peletonem ścieżką rowerową ul. Kościuszki w stronę pomnika na pl. Wolności. Za względów logistycznych w tym roku pominęliśmy pomnik senatora Edmunda Osmańczyka koło kościoła „na górce”. Na pl. Wolności (Pomnik Bojowników o Wolność Śląska Opolskiego) zapaliliśmy symboliczny znicz i znów zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie. Trochę zadziwił mnie panujący tam spokój i cisza, ale jak wyjaśnili mi koledzy w tym roku główne uroczystości odbywały się na ul. Piastowskiej koło Urzędu Wojewódzkiego. Po chwili zadumy przenieśliśmy się kilkadziesiąt metrów dalej pod kolejny pomnik („Bóg Honor Ojczyzna” Żołnierzy Wyklętych) na skwerku koło fontanny, by zapalić znicze i odśpiewać hymn państwowy. Podczas śpiewu zoczyli nas policjanci, ale widać nie wyglądaliśmy zbyt groźnie, bo spokojnie przemaszerowali koło nas bez żadnych pytań. Ze skwerku pojechaliśmy dalej koło kościoła franciszkanów ul. Piastowską i Bończyka w stronę starego cmentarza na Wrocławskiej. Nie było łatwo przeprawić taką dużą grupę na drugą stronę ulicy, bo ruch tam zawsze spory, ale nam się jakoś sprawnie udało i dostaliśmy się na tyły cmentarza. Następnie długo maszerowaliśmy na środek nekropoli pod pomnik poświęcony powstańcom śląskim i następny pomnik Bojownikom o Wolność Śląska Opolskiego. Tam po raz kolejny zapaliliśmy znicze oddając hołd ludziom poległym za wolność naszej ojczyzny a Śląska w szczególności. Kolejnym punktem naszego rajdu było ognisko, więc udaliśmy się w stronę kamionki Bolko, na nasze ulubione miejsce. Nie było to proste bo na mieście ruch świąteczny zrobił się dość spory i Piastowską przejechać się już nie dało mimo uprzejmości policji. Musieliśmy zawrócić na bulwary nadodrzańskie i tędy już bez przeszkód dotarliśmy na miejsce. Trochę ludzi po drodze ubyło, ale inni dojechali, więc ognisko miał kto rozpalać. Panowie duzi i mali rzucili się zbierać chrust i gałęzie, które bobry dla nas przygotowały i wkrótce buchnęły płomienie, a po chwili zaskwierczały kiełbaski na patykach. O 12-tej ktoś rzucił hasło, że cała Polska śpiewa hymn, więc Marek odpalił samograja i my też zaśpiewaliśmy, a potem słuchaliśmy non stop i inne patriotyczne pieśni, co jeszcze bardziej nas zintegrowało i umiliło wspólne świętowanie. Na takie imprezy zjeżdżają się też dawno niewidziani rajdersi, więc atmosfera jest bardzo serdeczna, każdy opowiada gdzie był (jak go nie było) i wszyscy cieszą się wspólnie spędzonym czasem, dopóki się nie zaczyna kończyć – bo robi się ciemno i zimno. Te osoby, którym czas kończy się wcześniej, odjeżdżają, ale zawsze znajdzie się tacy jak Sławek i Józek, którym się nie spieszy i ma kto zgasić światło i ognisko .... aż do następnego spotkania