Najdłużej przed oblaniem uchylał się Kazimierz, ale w końcu i jego dopadł podstępnie i najbardziej umoczył. Pogodynki zapowiadały wiatry i deszcze, więc postanowiliśmy jechać tylko do Dobrzenia i wrócić ścieżką nadodrzańską. Ruszyliśmy przez miasto w stronę stadionu, przez Chabry koło kamionki wypadliśmy na Kępę, potem zaliczyliśmy Żwirka i w Biadaczu skręciliśmy w polną drogę na kolejną żwirownię, aż w końcu wypadliśmy na asfalt między Czarnowąsami, a Świerklami. Tu do domu zawrócił Sławomir, a Kazimierz poprowadził nas przez leśne bezdroża na jeziorka w pobliżu Elektrowni. Trochę mu się za to oberwało, więc uciekał do przodu by naszych narzekań nie słuchać, ale i tak go dopadliśmy na postoju z wyrazami niezadowolenia. Ela miała dla nas prezenty od zajączka – seledynowe pokrowce odblaskowe na kask, które co niektórzy zaraz przymierzyli i swoje kaski ozdobili. Po tych leśnych wertepach wydostaliśmy się na asfalt w okolicach Brzezia i przez osiedle dotarliśmy do Dobrzenia Wlk., a potem na ścieżkę nadodrzańską. Zatrzymaliśmy się jak zawsze na naszym ulubionym miejscu Odra-Ślum, gdzie sprawdziliśmy postępy stawiania nowej wiaty. Stwierdziliśmy, że jest dość spory – są już belki i więźba dachowa. Stara wiata, co została jest dość przewiewna, więc długo tam nie wytrzymaliśmy, bo wiatr się wzmagał i czarne chmury nadciągały. Ci, co mieli drugie śniadanko to je zjedli, Ela sprawdziła poziom wody w Odrze, zrobiliśmy kilka fotek i ruszyliśmy w drogę powrotną do domu, oglądając pierwsze kwitnące magnolie. W Czarnowąsach oddalił się Jacuś, a my przez Krzanowice dotarliśmy znów na ulubioną stację BPI. Chwilę posiedzieliśmy razem, a potem tradycyjnie zostawiłyśmy z Elą panów na męskich rozmowach i wróciliśmy do domu... i też 45 km było, trochę straconych kalorii i zyskanego humoru dobrego.