Jest to impreza rowerowa, w której corocznie uczestniczy spora grupa rajdersów. Tym razem było nas 11-tu chociaż nie wszyscy co jechali to do mety dojechali z różnych powodów. Jak zawsze też nie wszyscy razem wyruszyli, bo nie odczytali na stronie informacji, że wyruszamy punktualnie o 9-tej, a nawet ci co wiedzieli – to się nie wyrobili. Okazało się, że niepotrzebnie z Januszkiem na zbiórkę pod pomnik goniliśmy, bo punktualny był tylko Herbercik, który z nami do Brynicy dojechał, ale na trasę i tak nie wyruszył, tylko do domu zawrócił. Marzena goniła nas mocno spóźniona, ale i tak wpadła na boisko w Brynicy przed jeszcze bardziej spóźnionym Jackiem i Romciem. Uprosiliśmy organizatorów by zaczekali na tych co tradycyjnie z placu Mickiewicza wyruszyli z 15 minutowym spóźnieniem. Udało nam się wylicytować dla nich trochę czasu, ale jak na dodatek Kazimierz złapał gumę to już dłużej czekać nie chcieli. Wpisaliśmy ich tylko na listę, zarezerwowaliśmy pakiety startowe /koszulkę i prowiant/, a na odprawie dowiedzieliśmy się, że mamy prowadzić grupę, bo przewodnik zaniemógł. Krystian Cz. pokrótce omówił trasę i kazał kierować się biało - czerwonymi wstążkami, którymi oznakował wszystkie leśne krzyżówki. Podprowadził nas tylko kawałek do lasu i ze swoim błogosławieństwem wyprawił w dalszą drogę. Ja liczyłam, że jak Kazik dojedzie to poprowadzi, ale niestety do pomocy miałam tylko Jacka, a właściwie do towarzystwa /bo wiadomo jak Jacuś lubi gubić się nie tylko w lesie/. Marzena i Janusz zostali chwilę, by czekać na Pana Tadeusza, Kazia, Kasię, Leszka i Grześka, którzy gdzieś tam się błąkali po Brynicy. Ale, że za długo to trwało to postanowili nas gonić i jechali już na tyłach zabezpieczając grupę w razie jakiejś awarii. Ja dobrałam sobie do pomocy młodzież, która z ochotą zabawiła się w podchody wypatrując kolorowych wstążek Krystiana na drzewach. W sumie jechało nas około 30-tu osób. Bez problemu przez Kosowce dotarliśmy do restauracji "Bartosz" w Jełowej. Tu zatrzymaliśmy się na pół godziny z nadzieją, że grupa Kazimierza do nas w tym czasie dołączy. Ale niestety, musieliśmy już ruszać, a oni nadal byli gdzieś w lesie. Pojechaliśmy prosto na Grabie, sprawnie przeskoczyliśmy "krajówkę" /Jacuś i Romcio zabezpieczali/ i za Kobylnem koło stadniny znowu wjechaliśmy w las. Dalej prościuteńko droga prowadziła do Bierdzan. Było trochę piachu i kałuż po wczorajszym deszczu, ale ogólnie nie było źle. Trafiliśmy do drewnianego kościółka, zrobiliśmy kolejną przerwę, by wszyscy mogli go obejść w koło i obejrzeć. Próbowałam się dopukać na pobliską plebanię, ale niestety - nikogo nie było by nam otworzył kościół. A szkoda bo ma zabytkowe i unikatowe polichromie tzw. Bierdzańską Śmierć. Po zrobieniu grupowej fotki pojechaliśmy dalej już asfaltowymi drogami do Laskowic, zatrzymując się pod kolejnym drewnianym kościółkiem. Czas mieliśmy dobry, ale pogoda się z lekka psuła i zaczęło padać, toteż postanowiliśmy jechać dalej do Budkowic i tam przeczekać, a po drodze spotkaliśmy naszych zagubionych rajdersów, którzy przeczekali deszcz na CPN-ie. Okazało się, że Kaziowi suport się posypał i musiał wracać do Opola. Do Budkowic dotarliśmy koło 13-tej, a druga znacznie liczniejsza grupa, którą miał tu przyprowadzić krótszą trasą Krystian będzie dopiero koło 15-tej. Mieliśmy więc sporo czasu wolnego na obiad, lody, czy zwiedzanie okolicy jak się komu podobało. Ustaliliśmy tylko miejsce i godzinę zbiórki pod zabytkową "Farską stodołą". Większość i tak spotkała się w restauracji "Budkowiczanka" gdzie serwowano dobre obiady i nie tylko. W miłym towarzystwie czas szybko mija i po konsumpcji tego co tam sobie każdy zamówił lub miał w pakiecie startowym /2 batoniki, jabłko i 2 wody mineralne/, pojechaliśmy na spotkanie z drugą grupą pod stodołę. Tam też dołączył do nas Sławek i udaliśmy się na lekcję historii, którą poprowadził znany nam już pan Molek.

W tym roku Bytomski Klub rowerowy "Catena" zorganizował swój wiosenny rajd do Pawełek już w maju, więc i tym razem nie zobaczyliśmy kwitnących rododendronów na plantacji w rezerwacie Brzoza, w lesie ok. 4 km od Pawełków. Coś nie mamy do nich szczęścia – figurują tylko w nazwie rajdu. W zeszłym roku już przekwitły, a w tym roku jeszcze nie zdążyły zakwitnąć. Ale w dobrej zabawie nie przeszkodziło nam to wcale, bo jak się tyle osób pozytywnie zakręconych w jednym miejscu spotka to zawsze jest wesoło. Piątek – trasa dojazdowa. Tegoroczna wiosenna reprezentacja naszego klubu była nieco skromniejsza niż w roku ubiegłym, ale i tak, jak zawsze pojechaliśmy w podgrupach. Pierwszy wyruszył Marek swoimi drogami – a właściwie torami kolejowymi – przez Gliwice, aby kompleksowo pozwiedzać miasto (w ubiegłym roku zwiedzał tylko radiostację i palmiarnię).